Τρίτη 30 Νοεμβρίου 2010

Nicholas was....

Ωπα. Έχω blog. Το είχα ξεχάσει. Καλα , βασικα δεν το είχα ξεχάσει, απλώς δεν μου έβγαινε να γράψω, αλλά ύστερα από προτροπή από τη Νακαμα μου, εδώ είμαι και πάλι. Όντως, όντως το να γράφεις σε ένα μπλογκ είναι ένα είδος προπόνησης και εξάσκησης. Εξάλλου το ίντερνετ δεν είναι εδώ για να με καταβροχθίσει . Το ίντερνετ είναι καλό. Το ίντερνετ είναι φίλος μας. E; ναι.

Έκανα και μια μικρή αλλαγή. Πάει το playlist. Τώρα η κάθε ανάρτηση θα έχει δικιά της μουσική. Πατάτε play με δικιά σας ευθύνη .


Για πρώτη ανάρτηση ύστερα από τόσο καιρό θα βάλω ένα κειμενάκι που έχει γράψει ο Neil Gaiman. Βρίσκεται στο smoke and mirrors μαζί με άλλα διηγήματα. Το βιβλίο μου το έκανε δώρο η Αγκάθα στην γιορτή μου και με έβαλε στον μαγικό και καμιά φορά τρομακτικό κόσμο του Gaiman. Πραγματικά ο άνθρωπος γράφει πολύ όμορφα, έχει αστείρευτη φαντασία και παρουσιάζει ακόμα και το πιο απίθανο πράγμα με μια φυσικότητα που νομίζεις ότι είναι συνηθισμένο .Τι πιο φυσιολογικό , για παράδειγμα , από το να χτυπήσει την πόρτα της γιαγιάς ένας ασπρομάλλης ιππότης ο οποίος ψάχνει το άγιο δισκοπότηρο; Ακόμα και η ίδια η γιαγιά το βρήκε φυσιολογικό μιας και μετά πήγε να πλύνει τα πιάτα. Ας σταματήσω όμως την φλυαρία, και ας γράψω την ιστορία, στα Αγγλικά όμως, να μην χαθεί η μαγεία της. Παρουσίαση του Gaiman θα γίνει στο μέλλον.



Σσσσσσσ Αρχίζει.



Nicholas was....
older than sin, and his beard could grow no whiter. He wanted to die.

The dwarfish natives of the Arctic caverns did not speak his language , but conversed in their own, twittering tongue , conducted incomprehensible rituals, when they were not actually working in the factories.

Once every year they forced him , sobbing and protesting , into Endless Night . During the journey he would stand near every child in the world , leave one of the dwarves' invisible gift by its bedside. The children slept , frozen into time.

He envied Prometheus and Loki, Sisyphus and Judas. His punishment was harsher.
Ho.
Ho.
Ho.



Άντε καλο μήνα!!!!!!