Τρίτη 6 Σεπτεμβρίου 2011

...ηρθε το γραμμα για να κανω την θητεία μου...






Ύστερα λοιπόν από μία ατέλειωτη νύχτα στην οποία οι μόνες σκέψεις που κυριαρχούσαν στο μυαλό μου ήταν : μα γιατί δεν μπορώ να κοιμηθώ, αφού είμαι κομμάτια και ωχ πονοκεφαλοοοος,ηρθε και η ώρα να ξυπνήσουμε. Το παράδοξο είναι ότι δεν θυμάμαι πως μας ξύπνησαν/ Βρε λες να κοιμήθηκα λίγο και να μην το ξέρω; Το θέμα είναι ότι αν και με λιγοστό ύπνο, όταν ξύπνησα δεν νύσταζα καθόλου. Πάλι έπαιζε ρόλο ότι βρισκόμασταν σε ένα ξένο τελείως περιβάλλον , ίσως και εχθρικό από την σκοπιά μας. Οπότε δεν υπήρχε χρόνος για νύστες. Εκεί τιθόταν θέμα επιβίωσης.
Το καλό ήταν ότι ο συναγερμός της επιβίωσης από την πρώτη κιόλας μέρα άρχισε να χτυπάει όλο και πιο ήρεμα έως ότου σίγησε τελείως. Από το πρώτο κιόλας πρωί οι αξιωματικοί μας , ήταν όπως ακριβώς έπρεπε να είναι και όχι όπως παρουσιαζόταν στις παλιές ταινίες και στις ιστορίες. Ήταν αυστηροί σε σημεία που χρειαζόταν πειθαρχεία , γιατί  οπως και να το κάνουμε όπου και να αφήσεις 200 μαντράχαλους ανεξέλεγκτους θα τα κάνουν όλα κολυμπιθρόξυλο, είτε βρίσκονται στρατό είτε όχι, αλλά πάνω από όλα ήταν άνθρωποι και μας έδειξαν ότι έχουν κατανόηση πάνω σε αρκετά θέματα. Ακολουθούν δύο παραδείγματα:
-  πάνω στην  βραδυνή αναφορά ένα παιδί ζητάει το λόγο και λέει αν γίνεται να πάει να φάει κάτι γιατί δεν πρόλαβε. όταν η ανθυπολοχαγός τον ρώτησε γιατί δεν έφαγε της είπε ότι δεν πρόλαβε γιατί έβλεπε την μπάλα. Τον κράζει αρκετή ώρα που αντί να φάει πήγε και είδε μπάλα και έμεινε νυστικός, όμως μετά λέει σε αυτόν που είχε το κψμ ( κυλικείο ) να το ανοίξει για να του δώσει κάτι να φάει. Χαλαρά θα μπορούσε να τον είχε αφήσει νυστικό μιας και η ώρα ήταν περασμένη και ούτε στο εστιατόριο υπήρχε φαγητό αλλά και το κψμ ήταν κλειστό.

- Ενώ όλοι κουβαλούσα τραπέζια, εγώ λόγο κοίλης κουβαλούσα καρέκλες, Μία μία μάλιστα για να μην σηκώσω πολύ βάρος. Ενώ λοιπόν είχαν κράξει άσχημα άλλους που κάναν το ίδιο γυρίζει από μόνος του ο αξιωματικός και μου λέει εσύ δεν πιάνεσαι. Συνέχισε με τις καρέκλες γιατί ξέρω ότι έχεις πρόβλημα. Οκ εκεί έμεινα λίγο. Έιχαν δει σε όλους τον φάκελο μας και ήξεραν ποιος έχει πρόβλημα και ποιος όχι. 

όποτε βλέπουμε ότι οι αξιωματικοί συνήθως είναι οκ. Συνήθως γιατί πάντα θα υπάρξουν και μερικοί άκυροι, αλλά αυτό δεν συμβαίνει παντού; είτε αυτοί είναι καθηγητές, είτε δάσκαλοι είτε συμμαθητές Οπότε πάμε στο επόμενο πρόβλημα.

Φαγητο.
μμμμ τώρα μάλιστα. Το είδαμε και αυτό . Εγώ να τρώω σουβλάκια 11 το πρωί για μεσημέρι... Αλλά ας τα πάρω από την αρχή. Πως δουλεύει αρχικά το φαγητο. Τρώς μόλις ξυπνήσεις πρωινο, μετά ξανά στις 11 περίπου σου φέρνουν πρόγευμα το οποίο συνήθως είναι κρουασάν ή κάτι τυροπυροειδές. Ύστερα 1:30 ή γύρω στις 2 ( αμ δεν θυμάμαι στο κέντρο πότε ακριβώς , περασε καιρός ) τρως μεσημεριανό. Το βραδινό σερβίρεται γύρω στις 7:30. Ωραία.... πάμε στο τρίτο και τέταρτο σκέλος που ήταν το πρόβλημα. Ειδικά το τέταρτο. Πες οκ 1:30 συνήθισα να τρώω για μεσημέρι. Αλλά 7:30 για βράδυ;;;;; Μα τι κουλό είναι πάλι αυτό;;;    ; Εγώ μετά βίας έτρωγα στις 10 και το θεωρούσα νωρίς. ( αυτό να σημειωθεί ότι το κατάφερα να το κάνω ύστερα από ατελείωτο κράξιμο από την κολητούλα μου. ) . Η πλάκα είναι ότι μέσα στην πρώτη βδομάδα είχα συνηθίσει κιόλας να πεινάω από τις 7:30. Το κακό ήταν ότι ξαναπεινούσα και στις 11 το πολύ. Αλλά no problem no stress. Σιγά μην κρατήσεις εμένα μακρύα από το φαι. Είχα γεμίσει την ντουλάπα μου από φαγώσιμα που έπαιρνα από το κψμ κατά την διάρκεια της ημέρας. Είχα γίνει κάτι σαν τα μυρμήγκια δλδ, αποθήκευα σοκολάτες , κρουασαν , νερά για τις δύσκολες ώρες τις νύχτας. Την επόμενη μέρα το ίδιο παλι. ( ναι, την άδειαζα την ντουλάπα το βράδυ.... ) Παραδόξως το φαγητό μας τρωγόταν, εξαιρείται το godzilla ( κονσέρβα swan ψημένη στο φούρνο, που αν δεν την έψηναν παίζει να ήταν πιο …. βρώσιμη; ) .Εδώ έρχεται και το θέμα σουβλάκια που είπα πριν. Είχαμε μέρος όπου έψηναν σουβλάκια και τηγανητές πατάτες με πολύ μικρό αντίτιμο. Το κακό ήταν ότι πήγαινε εκεί το μισό κέντρο για να φάει, οπότε αν δεν προλάβαινες απο αρχη να φας, μετά δεεεε.....

πάει και το θέμα φαγητού. Πάμε στο θέμα υγιεινής Το οποίο λέω καλύτερα να το αφήσουμε . Τουαλέτες τούρκικες. ποτέ δεν τις συνήθισα . Λουτρά όχι και το καλύτερο πράμα. Τουλάχιστον οι θάλαμοι ήταν καθαροί και οι υπόλοιποι χώροι. Αυτό έλλειπε, εμείς τους καθαρίζαμε. neeext

Ζήτημα παρέας. Αυτό είναι και το καλύτερο!!! όλοι μπήκαμε την ίδια μέρα και ψαχνόμασταν όπως είπα σε προηγούμενη ανάρτηση, πράγμα που μας έφερε κοντά. Από την πρώτη κιόλας μέρα αρχίσανε οι καφρίλες και τα γέλια . Πραγματικά τόσο γέλιο δεν είχα ρίξει ούτε στην 5ήμερη. Ακόμα και το βράδυ που ήμασταν κουρασμένοι από την μέρα ρίχναμε τρελό γέλιο. Βέβαια δεν λείπει κάποια άτομα να μην είναι ότι καλύτερο, αλλά και αυτό δεν συμβαίνει παντού; Απλώς τους αποφεύγεις αυτούς και μένεις με την παρέα σου .

Πωπω. Έπος ήταν δλδ. Καλά περάσαμε να ξαναπάμε.
εεεεε όχι ακριβώς. Και θα το αναλύσω αμέσως αυτό. Μπορεί οι συνθήκες να είναι πλέον πολύ καλύτερες από ότι ήταν παλιά , να είναι πολύ λιγότερος χρόνος στο κέντρο εκπαίδευσης. Αλλά το βασικό γεγονός μένει το ίδιο. Επί περίπου 20 μέρες είσαι κλεισμένος σε ένα μέρος χωρίς να μπορείς να αλλάξεις παραστάσεις και να δεις τον έξω κόσμο. Αυτό φαίνεται πολύ, ύστερα από την πρώτη βδομάδα που με τους “εξω” το μόνο νέο που έχεις να τους πεις είναι τι φαΐ έφαγες και αν έκανες καμιά άσκηση στο στρατό. Επίσης το γεγονός ότι αναγκάζεσαι να βλέπεις το ίδιο περιβάλλον όλη την ώρα και τα ίδια άτομα, σε κάνει να ψιλοτρελαινεσαι λίγο. Προς το τέλος όλων τα νεύρα ήταν πολύ τεντωμένα και κάποιοι καυγάδιζαν για ψίλου πήδημα. Έτσι όσο καλά και αν περάσαμε στην αρχή και όσο καλές και αν ήταν οι συνθήκες όλοι φτάσαμε στο σημείο να περιμένουμε με αγωνία την μέρα της ορκωμοσίας Όχι για την τελετή, αλλά για την άδεια της ορκωμοσίας . Επιτέλους θα μπορούσαμε να αλλάξουμε παραστάσεις και να δούμε τα άτομα που μας είχαν λείψει περισσότερο αυτές τις 3 βδομάδες. Γιατί κακά τα ψέματα. Το τηλέφωνο μόνο δεν φτάνει, όσο συχνό και αν είναι. 

Πέρασε λοιπόν υποφερτά η πρώτη περίοδος της στρατιωτικής θητείας του private reaper. Οι λεπτομέρειές μεταξύ της πρώτης μέρας και της άδειας ορκωμοσίας δεν χρειάζονται.  Είναι βαρετά εξάλλου και σε κάθε κέντρο εκπαίδευσης είναι διαφορετικά. Αυτό που κρατάμε όμως είναι ότι τα πράματα σίγουρα δεν είναι όπως παλιά. Πλέον είναι πολύ καλύτερα . Τώρα στο επόμενο επεισόδιο της ιστορίας μας θα μάθουμε πως είναι τα πράματα σε αυτό το τρομακτικό μέρος που λέγεται μονάδα. οι περισσότεροι το περιμένουν με ανυπομονησία μιας και λένε ότι εκεί πλέον είναι καλύτερα μιας και βλέπεις και τον έξω κόσμο. όμως επίσης λένε ότι στην μονάδα ξεκινάει ο στρατός. Εκεί είναι πιο σφιχτά τα πράματα και θέλει και πολύ προσοχή γιατί πέφτουν καμπάνες και δεν εννοώ από καμπαναριό Είναι όντως έτσι τα πράματα. θα το μάθουμε σύντομα...

( τι;;;; σύντομα. Αφού δεν άργησα τόσο να βγάλω την συνέχεια )

Σάββατο 6 Αυγούστου 2011

... πάνω στην αφασία μου









….. Τελικά, αν και το καταραμένο ρολόι έδειχνε να τρέχει πιο γρήγορα από το αυτοκίνητο, καταφέραμε να φτάσουμε στην πύλη του στρατοπέδου μία και δέκα. Δέκα λεπτά δλδ καθυστερημένοι από την ώρα που μπορούσες να μπεις . Καλή αρχή για την “στρατιωτική ακρίβεια “, και για μένα και για τους άλλους δέκα που περιμένανε να μπουν. Ε βέβαια... Έλληνες είμαστε. Σιγα μην ερχόμασταν όλοι στην ώρα μας. Με το που περάσαμε την πύλη λοιπόν, μας οδήγησαν στο κτήριο υποδοχής. Οδήγησαν .. μην φανταστείτε οδήγησαν … μας είπαν μπείτε στο κτήριο απέναντι, μόνο που δεν μπορούσαμε να βρούμε την πόρτα μιας και η κεντρική ήταν κλειδωμένη και έπρεπε να μπεις από την πλαϊνή. Ευτυχώς είχε κόσμο που περίμενε και ακολουθήσαμε την ουρά προς τα πίσω . Μέσα δώσαμε το όνομα μας σε μία κοπέλα που μας πρόσφερε και χυμό. Ώπα φρένο!!! κοπέλα .. δωρεάν χυμός. ε, όποιος δεν κατάλαβε ότι τώρα τον καλοπιάνουν είναι λίγο … θύμα.

‘Μπορω να δω το κινητό σου;’ Με ρωτάει η κοπέλα.
Βγάζω το καταπληκτικό και πανάκριβο κινητό μου και της το δείχνω.
‘ μήπως έχει κάμερα;’ με ξαναρωτάει
‘όχι,’της απαντάω εγώ’ αλλά έχει έναν φακό για να βάζω υπ...’
‘ πολύ καλά , πέρνα στο παλικάρι για να σου ψάξει τα πράματα. ‘

Καθώς λοιπόν πηγαίνω στο παλικάρι, ακούω πίσω μου τον διάλογο με το παιδί που βρισκόταν πίσω από μένα.

‘ μπορώ να δω το κινητό σου;
‘ ναι βέβαια.’
‘α, αυτό έχει κάμερα. Δεν μπορείς να το πάρεις μέσα . Είτε θα σου σπάσουμε την κάμερα είτε θα το παραδόσεις’
‘ μα μα είναι iphone’
‘ δεν γίνεται αλλιώς. Μπορείς να το δώσεις στους γονείς σου στην πύλη , ή να σπάσεις την κάμερα , ή να μας το δώσεις’
‘ μα μα οι γονείς μου φύγαν’


‘έχεις τίποτα αιχμηρό όπως σουγιά λέω;’ Ακούω και εγώ μια φωνή να μου λέει.
‘ ωχ. οχι όχι . Sorry είμουν κάπου αλλού. ‘ απαντάω στο παλικάρι που έπρεπε να ψάξει τα πράματα μου. Χα σιγά μην είχα σουγιά. Είχα έρθει προετοιμασμένος και δεν πήρα.
‘ψαλιδάκι νυχιών έχεις; ‘ με ξαναρωτάει
‘ όχι μόνο νυχοκόπτη’ ( και σε αυτό προετοιμασμένος )
‘ μήπως έχεις κάτι άλλο όπως βελόνες;’
‘ εεε βελόνες έχω ‘
‘ πρέπει να τις πάρω. ‘
οκ το παραδέχομαι. Για αυτό δεν είμουν προετοιμασμένος.
‘ να σε ρωτήσω κάτι ; του λέω και πριν τον αφήσω να μου πει όχι του ξαναλέω ‘ γιατί τα παίρνετε όλα αυτά;’
‘ για να εμποδίσουμε κανέναν στο να αυτοκτονήσει η να σκοτώσει κάποιον’ ( δασκαλεμένος δεν μπορω να πω)

Και φεύγω λοιπόν απο εκεί με την εξής απορία να τριγυρίζει στο μυαλό μου. Αν ήθελα να αυτοκτονήσω ή να σκοτώσω κάποιον γιατί να χρησιμοποιούσα το ψαλιδάκι των νυχιών η τις βελόνες από την στιγμή που έχω ολόκληρη αρματωσιά από ξυραφάκια για να ξυρίζομαι;;;;
Ευτυχώς δεν χρειάστηκε να παρασκoτίσω το μυαλό μου με αυτά, γιατί λίγο μετά μας φώναξαν για να μας ανεβάσουν προς την μονάδα μας.

Αφού μας μάζεψαν έξω, αρχίσαμε να ανηφορίζομε για το καινούριο μας σπίτι, έστω για τον υπόλοιπο μήνα έχοντας για επικεφαλή έναν παλιό φαντάρο που υπηρετούσε στην Θήβα. Το πρώτο πράμα που μας ρώτησε αυτός, ήταν αν υπάρχει κάνα τσιγαράκι και το δεύτερο που μας είπε είναι μην είστε έτσι βρε. Για φαγητό σας πάω . ( τσιγάρο και φαγητό... αργότερα έμαθα ότι αυτός είναι ένας πολύ τυπικός διάλογος μεταξύ φαντάρων ). Προφανώς το φαγητό σχεδόν κανείς δεν το άγγιξε μιας και σε όλους μας είχε κοπεί η όρεξη. Τώρα η ανηφόρα έφταιγε; Το γεγονός ότι βρισκόμασταν πλέον στο στρατό; Μάλλον θα πόνταρα στο δεύτερο εγώ.


Μετά το φαί, μιας και είχαμε πάρει δυνάμεις ; τρομάρα μας... περάσαμε μία πολύ κοπιάστικη διαδικασία η οποία περιλάμβανε διάφορα πράματα. Εγγραφή στα αρχεία του στρατού, ( όπου οι γραφείς πρέπει να κάναν κόντρα για το ποιος θα πετύχει το ύψος του άλλου , μιας και το βάζαν με το μάτι. Εκει εμείς είχαμε ρίξει τρελό γέλιο, άνθρωπος που περνούσε κάποιον μισό κεφάλι, στο χαρτί ήταν 20 εκατοστά πιο κοντός από τον άλλο. Συνέντευξη από τον διοικητή του στρατοπέδου. Πλάκα είχε . Ακολουθεί στο περίπου ο διάλογος

- Καλησπέρα πως τα πας;
- καλά
- ααα ωραία. Με τους γονείς καλά;
- καλά και με αυτούς
- έχεις σπουδάσει παιδί μου;
- μάλιστα , ηλεκτρονικός στο τει Αθήνας ( Πειραιά ήμουν αλλά εκείνη την ώρα... )

Εξετάσεις γιατρού και εμβόλια. ( Ξεχάστε την κλασική βλακεία ότι πάει ο ένας πίσω από τον άλλο όπως τον γέννησε η μάνα του και ο γιατρός τον εξετάζει, εκτός πια αν ο άλλος γεννήθηκε με μπουφάν και τζιν , οπότε πάω πάσο. Εσύ εκεί κάτω που χαίρεσαι να ξέρεις ότι η εξέταση έγινε, απλώς πίσω από παραβάν και από γυναίκα μάλιστα. Μετά τους γιατρούς και τα εμβόλια, τα οποία δεν έκανα ( το βάζουμε στην μνήμη αυτό ) ήρθε η ώρα για τον ψυχολόγο.

Πριν συναντήσουμε αυτόν τον κύριο μας έβαλαν πρώτα να συμπληρώσουμε κάποια έντυπα , τα οποία περιλαμβάναν και ερωτήσεις όπως:

Κάνεις σεξ;
χρησιμοποιείς προφυλακτικό;
έχεις κοπέλα ;
παίρνεις ναρκωτικά;
Πιστεύεις στο θεό;

Τα πρώτα δύο άντε να πω ότι τα ρωτάνε για σιγουριά για το aids , λες και ο άλλος θα πεί ότι κάνει χωρίς προφύλαξη. Το τρίτο άντε να πω για να δει αν τα πάτε καλά και πως είστε τώρα που μπήκες. Τώρα το γεγονός ότι κάποιος παίρνει ναρκωτικά είμαι σίγουρος ότι θα το δήλωνε στο πρώτο χαρτί που θα έβρισκε. NOT. το τελευταίο με προβληματίζει λίγο . δλδ αν γράψεις όχι τι στο καλό θα σου συμβεί; Υποτίθεται ότι οι αλλόθρησκοι και οι άθεοι ορκίζονται διαφορετικά από τους υπόλοιπους, αλλά …..

Ο ψυχολόγος τελικά αποδείχτηκε παλικάρι στην ηλικία μας. όπου ακολουθεί άλλος ένας όμορφος διάλογος

- Πως πάει καλά;
- Καλά
- Με την οικογένεια καλά; ( καπου το εχω ξανακούσει αυτό fast forward please. )
…......................
- άγχος έχεις;
- Όχι καλά είμαι. όταν πέρασα την πύλη μου πέρασε
- mp3 έφερες;
- …. εεεε ναι;
- Μπράβο. Θα σκυλοβαρεθείς αλλιώς .Θα τα ξύνετε όλη την μέρα.



Αφού ας γδύσαν,ήρθε και η ώρα να μας ντύσουν και μας οδήγησαν στον λαβύρινθο του Μινώταυρου, εε εννοώ στην αποθήκη, όπου μας δώσανε την ενδυμασία μας. Μπλουζάκια παραλλαγής, καπέλο, μπερέ, παντελόνια, χιτώνιο , τζάκετ και 2 ζευγάρια αρβύλες. Όλα αυτά τα τοποθετήσαμε στο λουκάνικο - σάκο ιματισμού , το οποίο είχε γίνει αρκετά βαρύ πλέον και βγήκαμε έξω στο νυχτερινό κρύο για να πάμε στους θαλάμους μας και να ξεκουραστούμε Ναι αμέ.... πως το θες; Έξω μας περίμενε ένας αξιωματικός ο οποίος μας πληροφόρησε ότι ήρθε η ώρα να πάμε στο φωτογράφο για να βγάλουμε φωτογραφία ταυτότητας, που για κακή μας τύχη πρέπει να φοράμε από μέσα το μπλουζάκι παραλλαγής. Γιατί κακή τύχη; Για δείτε παραπάνω που βρίσκονται τα μπλουζάκια στο λουκάνικο, και για όποιον δεν γνωρίζει, για να βγάλεις κάτι από το λουκάνικο πρέπει να βγάλεις ότι βρίσκεται από πάνω του πρώτα. Ευτυχώς μέσα στο πίσα σκοτάδι ήμουν ο μόνος που είχε φακό ( εκτός αυτόν του κινητού) και έτσι κάπως τα καταφέραμε. Εκεί ήταν που γνώρισα και τον απο πάνω μου. ΑΥΤΟΝ ΠΟΥ ΚΟΙΜΟΤΑΝ ΣΤΟ ΠΑΝΩ ΚΡΕΒΑΤΙ ΜΟΥ ΕΝΝΟΩ. ΕΛΕΟΣ ΕΙΣΤΕ!!!!

Ύστερα από το photoshooting ( αμέ πήρα και μερικές αναμνηστικές , ασχέτως που βγήκα σαν κουκουβάγια στη μία και σαν τον Ζεν πρεμιέ στην άλλη) , πήραμε το δρόμο για το θάλαμο. Εκεί κάπου τα παίξαμε όλοι μιας και όπως είπα τα λουκάνικα είχαν γίνει βαριά και είμασταν και πολύ κουρασμένοι από όλη την μέρα. Παρά την κούραση βέβαια κανείς σχεδόν δεν κατάφερε να κοιμηθεί ,εκτός από μία μπουλντόζα που ακουγόταν

Έτσι λοιπόν πέρασε η πρώτη μέρα στο στρατό και ήρθε η επόμενη όπου....
Α όχι. Αυτό στην επόμενη ανάρτηση. Εκεί θα μάθουμε πως πέρασε τελικά ο στρατιώτης reaper στο κέντρο εκπαίδευσης πυροβολικού. Ήταν όντως το ίδιο κουραστικά τα πράματα όπως την πρώτη μέρα; Υπομονή και θα το μάθουμε σύντομα;








Ps. Ψιλοχάλια γραμένο, αλλά δώστε κατανόηση στις αντίξοες συνθήκες που έχει γραφτει. Στην αρχή το έγραψα σε χαρτί στον θάλαμο Όταν έβρισκα καιρό και ειχα pc στον καφε προσπαθούσα να το περάσω, αλλά λίγο η κουβέντα λίγο το msn δεν μπορώ να πω ότι συγκεντρωνόμουν ιιδιαίτερα. Μετά κατέβασα το τετράδιο στην Αθήνα σε μια άδεια, αλλά ανεβαίνοντας για πάνω ξέχασα το τετράδιο στην Αθήνα. Τώρα επιτέλους έπεσε το τετράδιο στα χέρια μου και τέλειωσα την ανάρτηση.

Κυριακή 6 Μαρτίου 2011

Pano stin trela mou.....

....πάνω στην αφασία μόυ ήρθε το γράμμα γιά να κάνω την θητεία μου.....
Πρώτες εντυπώσεις λοιπόν από το αυτό το "τρομερό" πράμα που ονομάζεται θητεία. Είναι όντως τόσο τρομέρο; Θα τα πάρουμε όλα από την αρχή.

Σημείωση, οι γραμμές αυτές γράφονται σε καφετέρεια σε έξοδο. Δεν έχω ούτε το λαπτοπ μου ούτε ορθογραφικό έλεγχο, οπότε μπορεί να δείτε διάφορα κουλα.... Κατανόηση στην στρατιοτική γραφή.


Ας αρχίσουμε....

Ύστερα από ώριμη σκέψη αποφάσισα να κόψω την αναβόλή. Εξαλου όπως είπε και ένας σοφός κλύτερα να τελειώσεις μια ώρα αρχίτερα για να βλέπεις και το λιοντα... αυτούς που αγαπάς μια ώρα αρχίτερα. Υπάρχει και το ενδεχόμενο να γίνει 12 μήνες πάλι, αν και δεν το βλέπω.....

Ήρθε λοιπόν το χαρτί. Πυροβολικό Θήβα. Πρώτη σκέψη, εγώ έχω μυωπία και δεν μου δίνουν όπλο, θα μου δώσουν κανόνι; Για αρχή έπρεπε να ρωτήσου τους άλλους στρατιώτες τι πράματα να άγοράσω. Ιδού μέρος της λίστας

- Υγρά μαντιλάκια
- Ντετολ
- Μαντλάκια αντισιπτικα
- υπνόσακος
- Σουγιάς που να έχει πάνω μαχαιροπίρουνα
- Φάρμακο για τους κοριούς
- Γυαλιστικό για τις αρβύλες
- Ξηροκάρπια και παστέλι

Οπότε μπαίνει η σκέψη που διάολο παώ; Αφού τα περισσότερα πράματα που λένε αποσκοπούν στο να μην έρχεσαι σε επαφή με τα αντικείμενα του στρατού, η να απολυμένεσαι μετά την επαφή.

Επόμενο πράμα το κινητό. Έπρεπε να αγοράσω ένα απλό χωρίς κάμερα γιατί δεν "προβλέπεται" με κάμερα. ( Ανάλυση της έκφρασης αλλη φορά.) Βρήκα λοιπόν ένα nokia χωρις κάμερα, αλλά με φακό. Για να βλέπω το βράδυ και να διαβάζω καμια βιβλιαρούμπα ώστε να με παίρνει ο ύπνος.


εν το μεταξύ μου λέγαν και διάφορες ιστορίες ότι θα μας λιώσουν στις ασκήσεις και στο βήμα. Και ότι υπάχουν βλάκες αξιωματκοί που θα μας κάνουν την ζωή δύσκολη. Ωραία πράματα να τα λές σε κάποιον που θα μπει.

Άλλο που με προβλημάτιζε ήταν οι παρέες. Θα βρισκόμουν σε ένα άγνωστο μέρος με άγνωστους ανθρώπους. όπως και να το κάνουμε δεν είναι και το πιο απλό να φύγεις από όλους τους φίλους σου και να κάνεις καινούριες γνωριμίες. Για να μην αναφέρω το γεγονός ότι για να ξαναδείς τους φίλους σου θα περάσει αρκετός καιρός. Μιας και άδεια ορκομοσίας είναι μετά από ένα μήνα όπως λένε. Με κάτι τέτοιες σκέψεις πέρνούσε ο καιρός μέχρι να φτάσουν οι μέρες.



Τις τελευταίες μέρες αποχαιρέτησα τους φίλους μου και περασα το Σαββατοκύριακο παρέα με το λιονταρίνι. Την άλλη μέρα το πρωί φορτωθηκα τα πράματα και με βαριά καρδιά ξεκίνησα για το στρατόπεδο στην Θήβα. Κλασικά κάπου στρίψαμε λάθος οπότε ψιλοχαθήκαμε. ( και ελέγα απο που κληρονόμησα την χάρη του ΄Ζόρο ) Εκεί που απλώς πηγαίναμε για το στρατόπεδο, καταλήξαμε να κάνουμε αγώνα με το ρολόι μιας και η ώρα ήταν μία παρά τέταρτο και έπρεπε να είμαι μέσα στη 1. Τρέχαμε εμεις, έτρεχε και η ωρα.....



Θα καταφέρει άραγε ο private reaper να φτάσει στην ώρα του στο στρατόπεδο; Η θα ξεκινήσει άσχημα αυτή η νέα κατάσταση της ζωής του; Θα το μάθουμε στην επόμενη ανάρτηση.

Παρασκευή 4 Φεβρουαρίου 2011

Η ζωή είναι...





Η ζωή τελικά, είναι σαν την ιστιοπλοΐα. Τις περισσότερες φορές σε φυσάει ο άνεμος από τα πλάγια. Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να ρυθμίσεις το πανί και με ελάχιστη προσπάθεια να κρατήσεις το σκάφος σταθερό





Κάποιες άλλες φορές σε φυσάει ένας πρίμος άνεμος, και το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να ανοίξεις το πανί και να τον αφήσεις να σε σπρώξει μπροστά. Πάλι όμως πρέπει να προσέξεις λιγάκι, γιατί αν εκεί κάνεις μια στραβοτιμονιά, κινδυνεύεις να τουμπάρεις το σκάφος.






Κάποιες δύσκολες όμως ώρες, ο αέρας σε φυσάει από μπροστά, θέλει να πάει κόντρα μαζί σου και να σε σπρώξει προς τα πίσω. Ακόμα και τότε όμως, μπορείς να προχωρήσεις με πείσμα. Απλώς είναι δύσκολο. Κλείνεις το πανί όσο περισσότερο μπορείς και νιώθεις το σκάφος να το γέρνει η δύναμη του ανέμου. Εσύ όμως θα καταφέρεις να το ισιώσεις βοηθώντας με το σώμα σου και ρυθμίζοντας ελαφρά την πορεία του σκάφους με το τιμόνι. Και θα δεις ότι το σκάφος , με την βοήθειά σου, θα προχωρήσει μπροστά , μαχόμενο τον αντίθετο άνεμο.






Τέλος αν σε μια μεγάλη αναποδιά το σκάφος τουμπάρει, μπορεί να επανέλθει με βοήθεια από εσένα, αρκεί να μην το παρατήσεις στην τύχη του. Απλώς θα μείνει λίγο πίσω από την πορεία του. Έτσι ακριβώς είναι η και ζωή. Όσο πιο ευνοϊκά είναι τα γεγονότα, τόσο πιο εύκολα πορευόμαστε στην ζωή, αλλά κάποιες φορές τα γεγονότα έρχονται εναντίον μας και θα πρέπει να προσπαθήσουμε πολύ περισσότερο για να πάμε μπροστά.



Στην τελική, όταν δούμε ότι πάει να μας τα χαλάσει τόσο πολύ ο αέρας, απλώς παίρνουμε το αεροπλάνο. Γιατί οι λύγκες και τα λιοντάρια δεν περιορίζονται στη γη.

Τετάρτη 19 Ιανουαρίου 2011

Time goes by so slowly





Time goes by, so slowly.... Έτσι ξεκινάει το τραγούδι της η Madona. Μία αίσθηση που όλοι την έχουμε περάσει πιστεύω, προσμένοντας κάτι καλό , και οι μέρες στο ημερολόγιο δεν λένε με τίποτα να λιγοστέψουν. Η ώρα για να τραβηχτεί η γραμμή που σηματοδοτεί το τέλος της μέρας έρχεται βασανιστικά αργά. Σαν οι μέρες να έχουν γίνει με έναν μαγικό τρόπο πολύ μεγαλύτερες από 24 ώρες. Τι μπορούμε να κάνουμε σε αυτή την περίπτωση; Είτε καθόμαστε και υποφέρουμε μέχρι να σβήσουν όλες οι μέρες είτε προσπαθούμε να το παλέψουμε και γιατί όχι; να περάσουμε και λίγο καλά.


Αν προτιμάτε την πρώτη περίπτωση, συγχαρητήρια!!!! Ακολουθάτε τον εύκολο δρόμο. Καθόμαστε και κλαίμε την μοίρα μας μέχρι να περάσει ο καιρός, παίρνουμε και κάνα φίλο να βγούμε για καφέ, κλαιγόμαστε και λίγο εκεί να περνάει η ώρα. Μετά πάλι σπίτι, αγκαλιά με το ημερολόγιο. Όμορφα. Μπράβο μπράβο. Η πόρτα είναι από εκεί. Χαρήκαμε που σας είδαμε. Να μας ξανάρθετε στο επόμενο άρθρο.


Ωραία. Τώρα που μείναμε οι λίγοι και οι εκλεκτοί, ας δούμε πως θα ακολουθήσουμε με επιτυχία τον δύσκολο δρόμο. Να κάνουμε και εμείς τις μέρες να κυλήσουν ευχάριστα και πιο γρήγορα, μέχρι την ημερομηνία Χ.


Για αρχή, ας εξετάσουμε τι μπορεί να είναι αυτή η ημερομηνία Χ που προσμένουμε τόσο πολύ και που παραπάνω την ονομάσαμε ημερομηνία Χ. Θα μπορούσε να είναι ένα είτε καλό, είτε κακό γεγονός. Στην περίπτωση του καλού, το μυαλό είναι γεμάτο ανυπομονησία και προσμονή για αυτό που θα γίνει, ίσως και άγχος μην τυχόν και στραβώσει κάτι. Ένα τέτοιο γεγονός θα μπορούσε να είναι μια συνάντηση ( καλή ώρα roar), μία συναυλία που περιμένουμε καιρό, ή κάποιο αντικείμενο που περιμένουμε να μας έρθει. ( Α ρε michelle. Μέχρι να έρθεις.... ). Στην άλλη περίπτωση, του κακού, το μυαλό είναι γεμάτο φόβο, άγχος για αυτό που θα έρθει και χίλιες άλλες σκέψεις. Ένα παράδειγμα που μου έρχεται είναι ο στρατός. Ξέρεις πότε μπαίνεις και ξέρεις ότι για 9 μήνες θα είσαι εκεί, με μια τελείως καινούρια ζωή και με καινούρια άτομα μακρυά από το σπίτι σου. Να σημειωθεί εδώ , ότι μιλάμε για τέτοιου είδους κακά γεγονότα. Σίγουρα υπάρχουν πολύ σοβαρότερα πράματα, όπου δεν μπορείς να κάνεις τίποτα και το να είσαι χάλια είναι απολύτως φυσιολογικό.

Ας δούμε τώρα πως μπορούμε να παλέψουμε λίγο την κατάσταση. Αρχικά πρέπει να βρούμε την πηγή του κακού. Για να ξαναδιαβάσουμε λίγο την παραπάνω παράγραφο. Ααα μάλιστα. Το μυαλό μας λοιπόν είναι που κάνει την ζημιά. Για την ακρίβεια και σε επόμενα άρθρα, θα δούμε ότι συνήθως αυτός είναι ο κύριος ένοχος για την άσχημη ψυχολογική μας κατάσταση. Το μυαλό μας έχει μια κακή συνήθεια. Σκέφτεται.... σκέφτεται... σκέφτεται..... Σκέφτεται συνέχεια την ημερομηνία Χ. Τι ωραία που θα περάσουμε. Πόσο μακρυά είναι ακόμα. Πως θα αντέξω μέχρι τότε.... Την σκέφτεται όλη την διάρκεια της ημέρας, ακόμα και υποσυνείδητα την νύχτα και δεν μας αφήνει να χαλαρώσουμε και να απολαύσουμε έναν αναζωογονητικό ύπνο. ( Να σημειωθεί ότι ονειροπαγίδα δεν πιάνει. Δοκιμασμένο.)

Αφού λοιπόν καταφέραμε να απομονώσουμε τον κύριο ένοχο, τώρα πρέπει να δούμε πως θα τον πολεμήσουμε. Η καλύτερη μορφή δράσης είναι να το κάνουμε να σταματήσει να σκέφτεται, ή καλύτερα να σκέφτεται άλλα πράγματα, μιας και να το φθμώσεις τελείως είναι σχεδόν αδύνατο, για αρχή. Αυτό σε κάθε άνθρωπο γίνεται με διαφορετικό τρόπο, οπότε ο κάθε ένας θα πρέπει να βρει την καλύτερη μέθοδο που ταιριάζει στον εαυτό του. Παρακάτω θα γράψω σαν παράδειγμα τι κάνω εγώ. Ίσως κάποια από αυτά να δουλέψουν και σε άλλους.

Πρώτο πράμα που σταματάει το μυαλό να ταξιδεύει μακρυά, είναι ένα καλό video game. Κάποια παιχνίδια με πολύ όμορφη ιστορία ή με απαιτητικό game play αναγκάζουν το μυαλό να μένει προσηλωμένο εκεί. Μετά μια καλή ταινία σίγουρα βοηθάει, όπως και ένα καλό βιβλίο. Πολύ σημαντικό είναι επίσης να βγεις έξω με τους σωστούς ανθρώπους. Αυτοί θα σε κάνουν να ξεχαστείς και επίσης θα αναγκαστείς να αλλάξεις περιστάσεις βγαίνοντας λίγο έξω. Σημαντικό, μιας και όταν είσαι στον χώρο σου, το μυαλό έχει μια μανία να σκέφτεται. Βέβαια όπως είπα και πιο πάνω , ο κάθε άνθρωπος έχει διαφορετικό τρόπο να κάνει το μυαλό του να ξεχαστεί και είναι στο χέρι του να τον ανακαλύψει. Σίγουρα δεν είναι και το πιο εύκολο να ελέγξουμε αυτό το θηρίο με την δική του βούληση που ξεφλυστρά εύκολα από τον έλεγχό μας, αλλά με μεγάλη προσπάθεια σίγουρα μπορούμε να κάνουμε τα πράματα καλύτερα για εμάς. Άντε και καλά κουράγια.






17

Τρίτη 30 Νοεμβρίου 2010

Nicholas was....

Ωπα. Έχω blog. Το είχα ξεχάσει. Καλα , βασικα δεν το είχα ξεχάσει, απλώς δεν μου έβγαινε να γράψω, αλλά ύστερα από προτροπή από τη Νακαμα μου, εδώ είμαι και πάλι. Όντως, όντως το να γράφεις σε ένα μπλογκ είναι ένα είδος προπόνησης και εξάσκησης. Εξάλλου το ίντερνετ δεν είναι εδώ για να με καταβροχθίσει . Το ίντερνετ είναι καλό. Το ίντερνετ είναι φίλος μας. E; ναι.

Έκανα και μια μικρή αλλαγή. Πάει το playlist. Τώρα η κάθε ανάρτηση θα έχει δικιά της μουσική. Πατάτε play με δικιά σας ευθύνη .


Για πρώτη ανάρτηση ύστερα από τόσο καιρό θα βάλω ένα κειμενάκι που έχει γράψει ο Neil Gaiman. Βρίσκεται στο smoke and mirrors μαζί με άλλα διηγήματα. Το βιβλίο μου το έκανε δώρο η Αγκάθα στην γιορτή μου και με έβαλε στον μαγικό και καμιά φορά τρομακτικό κόσμο του Gaiman. Πραγματικά ο άνθρωπος γράφει πολύ όμορφα, έχει αστείρευτη φαντασία και παρουσιάζει ακόμα και το πιο απίθανο πράγμα με μια φυσικότητα που νομίζεις ότι είναι συνηθισμένο .Τι πιο φυσιολογικό , για παράδειγμα , από το να χτυπήσει την πόρτα της γιαγιάς ένας ασπρομάλλης ιππότης ο οποίος ψάχνει το άγιο δισκοπότηρο; Ακόμα και η ίδια η γιαγιά το βρήκε φυσιολογικό μιας και μετά πήγε να πλύνει τα πιάτα. Ας σταματήσω όμως την φλυαρία, και ας γράψω την ιστορία, στα Αγγλικά όμως, να μην χαθεί η μαγεία της. Παρουσίαση του Gaiman θα γίνει στο μέλλον.



Σσσσσσσ Αρχίζει.



Nicholas was....
older than sin, and his beard could grow no whiter. He wanted to die.

The dwarfish natives of the Arctic caverns did not speak his language , but conversed in their own, twittering tongue , conducted incomprehensible rituals, when they were not actually working in the factories.

Once every year they forced him , sobbing and protesting , into Endless Night . During the journey he would stand near every child in the world , leave one of the dwarves' invisible gift by its bedside. The children slept , frozen into time.

He envied Prometheus and Loki, Sisyphus and Judas. His punishment was harsher.
Ho.
Ho.
Ho.



Άντε καλο μήνα!!!!!!

Πέμπτη 28 Οκτωβρίου 2010

God of war : ghost of Sparta (PSP)






Καθεσαι άνετος στο γραφείο σου και παίζεις kingdom hearts και σου πετάει ο άλλος ότι βγαίνει στο psp σε λίγο καιρό καινούριο God of War. Σοκ και δέος.... Και τόσο καιρό δεν έχουμε πάρει είδηση τίποτα. Ποιο Kingdom Hearts και ποιο review για batman που τερμάτισα. Αργότερα GOD OF WAR ΡΕ . 2 Νοεμβρίου το release date σύμφωνα με ign. Ποιος περιμενειιιιιιιιι.


Το Ghost of Sparta διαδραματίζεται μεταξύ του God of war 1 και 2, όταν ο Κράτος έχει σκοτώσει τον Άρη και έχει πάρει τη θέση του στο πάνθεον σαν ο θεός του πολέμου. O Κράτος ακολουθεί ένα όραμα που είδε προς την Ατλαντίδα, πεπεισμένος ότι μπορεί να το αλλάξει. Μετάφραση , πάει η Ατλαντίδα. Δεν ήταν κύμα τελικά ο Κρατος ήταν.


Αντε με το καλό να βγει να υπάρξει μεγαλύτερο review.

Commander reaper out.





http://uk.psp.ign.com/articles/112/1129918p1.html