Τρίτη 6 Σεπτεμβρίου 2011

...ηρθε το γραμμα για να κανω την θητεία μου...






Ύστερα λοιπόν από μία ατέλειωτη νύχτα στην οποία οι μόνες σκέψεις που κυριαρχούσαν στο μυαλό μου ήταν : μα γιατί δεν μπορώ να κοιμηθώ, αφού είμαι κομμάτια και ωχ πονοκεφαλοοοος,ηρθε και η ώρα να ξυπνήσουμε. Το παράδοξο είναι ότι δεν θυμάμαι πως μας ξύπνησαν/ Βρε λες να κοιμήθηκα λίγο και να μην το ξέρω; Το θέμα είναι ότι αν και με λιγοστό ύπνο, όταν ξύπνησα δεν νύσταζα καθόλου. Πάλι έπαιζε ρόλο ότι βρισκόμασταν σε ένα ξένο τελείως περιβάλλον , ίσως και εχθρικό από την σκοπιά μας. Οπότε δεν υπήρχε χρόνος για νύστες. Εκεί τιθόταν θέμα επιβίωσης.
Το καλό ήταν ότι ο συναγερμός της επιβίωσης από την πρώτη κιόλας μέρα άρχισε να χτυπάει όλο και πιο ήρεμα έως ότου σίγησε τελείως. Από το πρώτο κιόλας πρωί οι αξιωματικοί μας , ήταν όπως ακριβώς έπρεπε να είναι και όχι όπως παρουσιαζόταν στις παλιές ταινίες και στις ιστορίες. Ήταν αυστηροί σε σημεία που χρειαζόταν πειθαρχεία , γιατί  οπως και να το κάνουμε όπου και να αφήσεις 200 μαντράχαλους ανεξέλεγκτους θα τα κάνουν όλα κολυμπιθρόξυλο, είτε βρίσκονται στρατό είτε όχι, αλλά πάνω από όλα ήταν άνθρωποι και μας έδειξαν ότι έχουν κατανόηση πάνω σε αρκετά θέματα. Ακολουθούν δύο παραδείγματα:
-  πάνω στην  βραδυνή αναφορά ένα παιδί ζητάει το λόγο και λέει αν γίνεται να πάει να φάει κάτι γιατί δεν πρόλαβε. όταν η ανθυπολοχαγός τον ρώτησε γιατί δεν έφαγε της είπε ότι δεν πρόλαβε γιατί έβλεπε την μπάλα. Τον κράζει αρκετή ώρα που αντί να φάει πήγε και είδε μπάλα και έμεινε νυστικός, όμως μετά λέει σε αυτόν που είχε το κψμ ( κυλικείο ) να το ανοίξει για να του δώσει κάτι να φάει. Χαλαρά θα μπορούσε να τον είχε αφήσει νυστικό μιας και η ώρα ήταν περασμένη και ούτε στο εστιατόριο υπήρχε φαγητό αλλά και το κψμ ήταν κλειστό.

- Ενώ όλοι κουβαλούσα τραπέζια, εγώ λόγο κοίλης κουβαλούσα καρέκλες, Μία μία μάλιστα για να μην σηκώσω πολύ βάρος. Ενώ λοιπόν είχαν κράξει άσχημα άλλους που κάναν το ίδιο γυρίζει από μόνος του ο αξιωματικός και μου λέει εσύ δεν πιάνεσαι. Συνέχισε με τις καρέκλες γιατί ξέρω ότι έχεις πρόβλημα. Οκ εκεί έμεινα λίγο. Έιχαν δει σε όλους τον φάκελο μας και ήξεραν ποιος έχει πρόβλημα και ποιος όχι. 

όποτε βλέπουμε ότι οι αξιωματικοί συνήθως είναι οκ. Συνήθως γιατί πάντα θα υπάρξουν και μερικοί άκυροι, αλλά αυτό δεν συμβαίνει παντού; είτε αυτοί είναι καθηγητές, είτε δάσκαλοι είτε συμμαθητές Οπότε πάμε στο επόμενο πρόβλημα.

Φαγητο.
μμμμ τώρα μάλιστα. Το είδαμε και αυτό . Εγώ να τρώω σουβλάκια 11 το πρωί για μεσημέρι... Αλλά ας τα πάρω από την αρχή. Πως δουλεύει αρχικά το φαγητο. Τρώς μόλις ξυπνήσεις πρωινο, μετά ξανά στις 11 περίπου σου φέρνουν πρόγευμα το οποίο συνήθως είναι κρουασάν ή κάτι τυροπυροειδές. Ύστερα 1:30 ή γύρω στις 2 ( αμ δεν θυμάμαι στο κέντρο πότε ακριβώς , περασε καιρός ) τρως μεσημεριανό. Το βραδινό σερβίρεται γύρω στις 7:30. Ωραία.... πάμε στο τρίτο και τέταρτο σκέλος που ήταν το πρόβλημα. Ειδικά το τέταρτο. Πες οκ 1:30 συνήθισα να τρώω για μεσημέρι. Αλλά 7:30 για βράδυ;;;;; Μα τι κουλό είναι πάλι αυτό;;;    ; Εγώ μετά βίας έτρωγα στις 10 και το θεωρούσα νωρίς. ( αυτό να σημειωθεί ότι το κατάφερα να το κάνω ύστερα από ατελείωτο κράξιμο από την κολητούλα μου. ) . Η πλάκα είναι ότι μέσα στην πρώτη βδομάδα είχα συνηθίσει κιόλας να πεινάω από τις 7:30. Το κακό ήταν ότι ξαναπεινούσα και στις 11 το πολύ. Αλλά no problem no stress. Σιγά μην κρατήσεις εμένα μακρύα από το φαι. Είχα γεμίσει την ντουλάπα μου από φαγώσιμα που έπαιρνα από το κψμ κατά την διάρκεια της ημέρας. Είχα γίνει κάτι σαν τα μυρμήγκια δλδ, αποθήκευα σοκολάτες , κρουασαν , νερά για τις δύσκολες ώρες τις νύχτας. Την επόμενη μέρα το ίδιο παλι. ( ναι, την άδειαζα την ντουλάπα το βράδυ.... ) Παραδόξως το φαγητό μας τρωγόταν, εξαιρείται το godzilla ( κονσέρβα swan ψημένη στο φούρνο, που αν δεν την έψηναν παίζει να ήταν πιο …. βρώσιμη; ) .Εδώ έρχεται και το θέμα σουβλάκια που είπα πριν. Είχαμε μέρος όπου έψηναν σουβλάκια και τηγανητές πατάτες με πολύ μικρό αντίτιμο. Το κακό ήταν ότι πήγαινε εκεί το μισό κέντρο για να φάει, οπότε αν δεν προλάβαινες απο αρχη να φας, μετά δεεεε.....

πάει και το θέμα φαγητού. Πάμε στο θέμα υγιεινής Το οποίο λέω καλύτερα να το αφήσουμε . Τουαλέτες τούρκικες. ποτέ δεν τις συνήθισα . Λουτρά όχι και το καλύτερο πράμα. Τουλάχιστον οι θάλαμοι ήταν καθαροί και οι υπόλοιποι χώροι. Αυτό έλλειπε, εμείς τους καθαρίζαμε. neeext

Ζήτημα παρέας. Αυτό είναι και το καλύτερο!!! όλοι μπήκαμε την ίδια μέρα και ψαχνόμασταν όπως είπα σε προηγούμενη ανάρτηση, πράγμα που μας έφερε κοντά. Από την πρώτη κιόλας μέρα αρχίσανε οι καφρίλες και τα γέλια . Πραγματικά τόσο γέλιο δεν είχα ρίξει ούτε στην 5ήμερη. Ακόμα και το βράδυ που ήμασταν κουρασμένοι από την μέρα ρίχναμε τρελό γέλιο. Βέβαια δεν λείπει κάποια άτομα να μην είναι ότι καλύτερο, αλλά και αυτό δεν συμβαίνει παντού; Απλώς τους αποφεύγεις αυτούς και μένεις με την παρέα σου .

Πωπω. Έπος ήταν δλδ. Καλά περάσαμε να ξαναπάμε.
εεεεε όχι ακριβώς. Και θα το αναλύσω αμέσως αυτό. Μπορεί οι συνθήκες να είναι πλέον πολύ καλύτερες από ότι ήταν παλιά , να είναι πολύ λιγότερος χρόνος στο κέντρο εκπαίδευσης. Αλλά το βασικό γεγονός μένει το ίδιο. Επί περίπου 20 μέρες είσαι κλεισμένος σε ένα μέρος χωρίς να μπορείς να αλλάξεις παραστάσεις και να δεις τον έξω κόσμο. Αυτό φαίνεται πολύ, ύστερα από την πρώτη βδομάδα που με τους “εξω” το μόνο νέο που έχεις να τους πεις είναι τι φαΐ έφαγες και αν έκανες καμιά άσκηση στο στρατό. Επίσης το γεγονός ότι αναγκάζεσαι να βλέπεις το ίδιο περιβάλλον όλη την ώρα και τα ίδια άτομα, σε κάνει να ψιλοτρελαινεσαι λίγο. Προς το τέλος όλων τα νεύρα ήταν πολύ τεντωμένα και κάποιοι καυγάδιζαν για ψίλου πήδημα. Έτσι όσο καλά και αν περάσαμε στην αρχή και όσο καλές και αν ήταν οι συνθήκες όλοι φτάσαμε στο σημείο να περιμένουμε με αγωνία την μέρα της ορκωμοσίας Όχι για την τελετή, αλλά για την άδεια της ορκωμοσίας . Επιτέλους θα μπορούσαμε να αλλάξουμε παραστάσεις και να δούμε τα άτομα που μας είχαν λείψει περισσότερο αυτές τις 3 βδομάδες. Γιατί κακά τα ψέματα. Το τηλέφωνο μόνο δεν φτάνει, όσο συχνό και αν είναι. 

Πέρασε λοιπόν υποφερτά η πρώτη περίοδος της στρατιωτικής θητείας του private reaper. Οι λεπτομέρειές μεταξύ της πρώτης μέρας και της άδειας ορκωμοσίας δεν χρειάζονται.  Είναι βαρετά εξάλλου και σε κάθε κέντρο εκπαίδευσης είναι διαφορετικά. Αυτό που κρατάμε όμως είναι ότι τα πράματα σίγουρα δεν είναι όπως παλιά. Πλέον είναι πολύ καλύτερα . Τώρα στο επόμενο επεισόδιο της ιστορίας μας θα μάθουμε πως είναι τα πράματα σε αυτό το τρομακτικό μέρος που λέγεται μονάδα. οι περισσότεροι το περιμένουν με ανυπομονησία μιας και λένε ότι εκεί πλέον είναι καλύτερα μιας και βλέπεις και τον έξω κόσμο. όμως επίσης λένε ότι στην μονάδα ξεκινάει ο στρατός. Εκεί είναι πιο σφιχτά τα πράματα και θέλει και πολύ προσοχή γιατί πέφτουν καμπάνες και δεν εννοώ από καμπαναριό Είναι όντως έτσι τα πράματα. θα το μάθουμε σύντομα...

( τι;;;; σύντομα. Αφού δεν άργησα τόσο να βγάλω την συνέχεια )