Κυριακή 6 Μαρτίου 2011

Pano stin trela mou.....

....πάνω στην αφασία μόυ ήρθε το γράμμα γιά να κάνω την θητεία μου.....
Πρώτες εντυπώσεις λοιπόν από το αυτό το "τρομερό" πράμα που ονομάζεται θητεία. Είναι όντως τόσο τρομέρο; Θα τα πάρουμε όλα από την αρχή.

Σημείωση, οι γραμμές αυτές γράφονται σε καφετέρεια σε έξοδο. Δεν έχω ούτε το λαπτοπ μου ούτε ορθογραφικό έλεγχο, οπότε μπορεί να δείτε διάφορα κουλα.... Κατανόηση στην στρατιοτική γραφή.


Ας αρχίσουμε....

Ύστερα από ώριμη σκέψη αποφάσισα να κόψω την αναβόλή. Εξαλου όπως είπε και ένας σοφός κλύτερα να τελειώσεις μια ώρα αρχίτερα για να βλέπεις και το λιοντα... αυτούς που αγαπάς μια ώρα αρχίτερα. Υπάρχει και το ενδεχόμενο να γίνει 12 μήνες πάλι, αν και δεν το βλέπω.....

Ήρθε λοιπόν το χαρτί. Πυροβολικό Θήβα. Πρώτη σκέψη, εγώ έχω μυωπία και δεν μου δίνουν όπλο, θα μου δώσουν κανόνι; Για αρχή έπρεπε να ρωτήσου τους άλλους στρατιώτες τι πράματα να άγοράσω. Ιδού μέρος της λίστας

- Υγρά μαντιλάκια
- Ντετολ
- Μαντλάκια αντισιπτικα
- υπνόσακος
- Σουγιάς που να έχει πάνω μαχαιροπίρουνα
- Φάρμακο για τους κοριούς
- Γυαλιστικό για τις αρβύλες
- Ξηροκάρπια και παστέλι

Οπότε μπαίνει η σκέψη που διάολο παώ; Αφού τα περισσότερα πράματα που λένε αποσκοπούν στο να μην έρχεσαι σε επαφή με τα αντικείμενα του στρατού, η να απολυμένεσαι μετά την επαφή.

Επόμενο πράμα το κινητό. Έπρεπε να αγοράσω ένα απλό χωρίς κάμερα γιατί δεν "προβλέπεται" με κάμερα. ( Ανάλυση της έκφρασης αλλη φορά.) Βρήκα λοιπόν ένα nokia χωρις κάμερα, αλλά με φακό. Για να βλέπω το βράδυ και να διαβάζω καμια βιβλιαρούμπα ώστε να με παίρνει ο ύπνος.


εν το μεταξύ μου λέγαν και διάφορες ιστορίες ότι θα μας λιώσουν στις ασκήσεις και στο βήμα. Και ότι υπάχουν βλάκες αξιωματκοί που θα μας κάνουν την ζωή δύσκολη. Ωραία πράματα να τα λές σε κάποιον που θα μπει.

Άλλο που με προβλημάτιζε ήταν οι παρέες. Θα βρισκόμουν σε ένα άγνωστο μέρος με άγνωστους ανθρώπους. όπως και να το κάνουμε δεν είναι και το πιο απλό να φύγεις από όλους τους φίλους σου και να κάνεις καινούριες γνωριμίες. Για να μην αναφέρω το γεγονός ότι για να ξαναδείς τους φίλους σου θα περάσει αρκετός καιρός. Μιας και άδεια ορκομοσίας είναι μετά από ένα μήνα όπως λένε. Με κάτι τέτοιες σκέψεις πέρνούσε ο καιρός μέχρι να φτάσουν οι μέρες.



Τις τελευταίες μέρες αποχαιρέτησα τους φίλους μου και περασα το Σαββατοκύριακο παρέα με το λιονταρίνι. Την άλλη μέρα το πρωί φορτωθηκα τα πράματα και με βαριά καρδιά ξεκίνησα για το στρατόπεδο στην Θήβα. Κλασικά κάπου στρίψαμε λάθος οπότε ψιλοχαθήκαμε. ( και ελέγα απο που κληρονόμησα την χάρη του ΄Ζόρο ) Εκεί που απλώς πηγαίναμε για το στρατόπεδο, καταλήξαμε να κάνουμε αγώνα με το ρολόι μιας και η ώρα ήταν μία παρά τέταρτο και έπρεπε να είμαι μέσα στη 1. Τρέχαμε εμεις, έτρεχε και η ωρα.....



Θα καταφέρει άραγε ο private reaper να φτάσει στην ώρα του στο στρατόπεδο; Η θα ξεκινήσει άσχημα αυτή η νέα κατάσταση της ζωής του; Θα το μάθουμε στην επόμενη ανάρτηση.

5 σχόλια:

Sinner είπε...

Omfg, υπέροχη ανάρτηση!
Ελπίζω να επιζήσεις του ρολογιού! :Ρ

Rea είπε...

mooore please? soon?
p.s παρε κ κανα τλφ ;ρ

Creep είπε...

Τι ανησυχείς ρε;
Σιγά μην κλάψω σιγά μην φοβηθώ ;)

Θα ζήσεις, δεν σε φοβάμαι. Τα καλύτερα σου εύχομαι.

Οχι αλλο ενα μπλογκ είπε...

Έχω να κόψω τα νύχια μου από τον Μάρτιο επειδή τα τρώω από την αγωνία...Τελείωνε...

Reaper είπε...

Έχω αρχίσει και την δουλευω, απλώς δεν βγαίνουμε έξω τόσο συχνά για να την τελειώσω. Εν το μεταξύ όταν είμαι έξω και γράφω κλασικά θα μου πουν για καφέ οπότε την καθυστερώ και άλλο. :P Αλλά δεν αργεί πλέον