... πάνω στην αφασία μου

….. Τελικά, αν και το καταραμένο ρολόι έδειχνε να τρέχει πιο γρήγορα από το αυτοκίνητο, καταφέραμε να φτάσουμε στην πύλη του στρατοπέδου μία και δέκα. Δέκα λεπτά δλδ καθυστερημένοι από την ώρα που μπορούσες να μπεις . Καλή αρχή για την “στρατιωτική ακρίβεια “, και για μένα και για τους άλλους δέκα που περιμένανε να μπουν. Ε βέβαια... Έλληνες είμαστε. Σιγα μην ερχόμασταν όλοι στην ώρα μας. Με το που περάσαμε την πύλη λοιπόν, μας οδήγησαν στο κτήριο υποδοχής. Οδήγησαν .. μην φανταστείτε οδήγησαν … μας είπαν μπείτε στο κτήριο απέναντι, μόνο που δεν μπορούσαμε να βρούμε την πόρτα μιας και η κεντρική ήταν κλειδωμένη και έπρεπε να μπεις από την πλαϊνή. Ευτυχώς είχε κόσμο που περίμενε και ακολουθήσαμε την ουρά προς τα πίσω . Μέσα δώσαμε το όνομα μας σε μία κοπέλα που μας πρόσφερε και χυμό. Ώπα φρένο!!! κοπέλα .. δωρεάν χυμός. ε, όποιος δεν κατάλαβε ότι τώρα τον καλοπιάνουν είναι λίγο … θύμα.

‘Μπορω να δω το κινητό σου;’ Με ρωτάει η κοπέλα.
Βγάζω το καταπληκτικό και πανάκριβο κινητό μου και της το δείχνω.
‘ μήπως έχει κάμερα;’ με ξαναρωτάει
‘όχι,’της απαντάω εγώ’ αλλά έχει έναν φακό για να βάζω υπ...’
‘ πολύ καλά , πέρνα στο παλικάρι για να σου ψάξει τα πράματα. ‘

Καθώς λοιπόν πηγαίνω στο παλικάρι, ακούω πίσω μου τον διάλογο με το παιδί που βρισκόταν πίσω από μένα.

‘ μπορώ να δω το κινητό σου;
‘ ναι βέβαια.’
‘α, αυτό έχει κάμερα. Δεν μπορείς να το πάρεις μέσα . Είτε θα σου σπάσουμε την κάμερα είτε θα το παραδόσεις’
‘ μα μα είναι iphone’
‘ δεν γίνεται αλλιώς. Μπορείς να το δώσεις στους γονείς σου στην πύλη , ή να σπάσεις την κάμερα , ή να μας το δώσεις’
‘ μα μα οι γονείς μου φύγαν’


‘έχεις τίποτα αιχμηρό όπως σουγιά λέω;’ Ακούω και εγώ μια φωνή να μου λέει.
‘ ωχ. οχι όχι . Sorry είμουν κάπου αλλού. ‘ απαντάω στο παλικάρι που έπρεπε να ψάξει τα πράματα μου. Χα σιγά μην είχα σουγιά. Είχα έρθει προετοιμασμένος και δεν πήρα.
‘ψαλιδάκι νυχιών έχεις; ‘ με ξαναρωτάει
‘ όχι μόνο νυχοκόπτη’ ( και σε αυτό προετοιμασμένος )
‘ μήπως έχεις κάτι άλλο όπως βελόνες;’
‘ εεε βελόνες έχω ‘
‘ πρέπει να τις πάρω. ‘
οκ το παραδέχομαι. Για αυτό δεν είμουν προετοιμασμένος.
‘ να σε ρωτήσω κάτι ; του λέω και πριν τον αφήσω να μου πει όχι του ξαναλέω ‘ γιατί τα παίρνετε όλα αυτά;’
‘ για να εμποδίσουμε κανέναν στο να αυτοκτονήσει η να σκοτώσει κάποιον’ ( δασκαλεμένος δεν μπορω να πω)

Και φεύγω λοιπόν απο εκεί με την εξής απορία να τριγυρίζει στο μυαλό μου. Αν ήθελα να αυτοκτονήσω ή να σκοτώσω κάποιον γιατί να χρησιμοποιούσα το ψαλιδάκι των νυχιών η τις βελόνες από την στιγμή που έχω ολόκληρη αρματωσιά από ξυραφάκια για να ξυρίζομαι;;;;
Ευτυχώς δεν χρειάστηκε να παρασκoτίσω το μυαλό μου με αυτά, γιατί λίγο μετά μας φώναξαν για να μας ανεβάσουν προς την μονάδα μας.

Αφού μας μάζεψαν έξω, αρχίσαμε να ανηφορίζομε για το καινούριο μας σπίτι, έστω για τον υπόλοιπο μήνα έχοντας για επικεφαλή έναν παλιό φαντάρο που υπηρετούσε στην Θήβα. Το πρώτο πράμα που μας ρώτησε αυτός, ήταν αν υπάρχει κάνα τσιγαράκι και το δεύτερο που μας είπε είναι μην είστε έτσι βρε. Για φαγητό σας πάω . ( τσιγάρο και φαγητό... αργότερα έμαθα ότι αυτός είναι ένας πολύ τυπικός διάλογος μεταξύ φαντάρων ). Προφανώς το φαγητό σχεδόν κανείς δεν το άγγιξε μιας και σε όλους μας είχε κοπεί η όρεξη. Τώρα η ανηφόρα έφταιγε; Το γεγονός ότι βρισκόμασταν πλέον στο στρατό; Μάλλον θα πόνταρα στο δεύτερο εγώ.


Μετά το φαί, μιας και είχαμε πάρει δυνάμεις ; τρομάρα μας... περάσαμε μία πολύ κοπιάστικη διαδικασία η οποία περιλάμβανε διάφορα πράματα. Εγγραφή στα αρχεία του στρατού, ( όπου οι γραφείς πρέπει να κάναν κόντρα για το ποιος θα πετύχει το ύψος του άλλου , μιας και το βάζαν με το μάτι. Εκει εμείς είχαμε ρίξει τρελό γέλιο, άνθρωπος που περνούσε κάποιον μισό κεφάλι, στο χαρτί ήταν 20 εκατοστά πιο κοντός από τον άλλο. Συνέντευξη από τον διοικητή του στρατοπέδου. Πλάκα είχε . Ακολουθεί στο περίπου ο διάλογος

- Καλησπέρα πως τα πας;
- καλά
- ααα ωραία. Με τους γονείς καλά;
- καλά και με αυτούς
- έχεις σπουδάσει παιδί μου;
- μάλιστα , ηλεκτρονικός στο τει Αθήνας ( Πειραιά ήμουν αλλά εκείνη την ώρα... )

Εξετάσεις γιατρού και εμβόλια. ( Ξεχάστε την κλασική βλακεία ότι πάει ο ένας πίσω από τον άλλο όπως τον γέννησε η μάνα του και ο γιατρός τον εξετάζει, εκτός πια αν ο άλλος γεννήθηκε με μπουφάν και τζιν , οπότε πάω πάσο. Εσύ εκεί κάτω που χαίρεσαι να ξέρεις ότι η εξέταση έγινε, απλώς πίσω από παραβάν και από γυναίκα μάλιστα. Μετά τους γιατρούς και τα εμβόλια, τα οποία δεν έκανα ( το βάζουμε στην μνήμη αυτό ) ήρθε η ώρα για τον ψυχολόγο.

Πριν συναντήσουμε αυτόν τον κύριο μας έβαλαν πρώτα να συμπληρώσουμε κάποια έντυπα , τα οποία περιλαμβάναν και ερωτήσεις όπως:

Κάνεις σεξ;
χρησιμοποιείς προφυλακτικό;
έχεις κοπέλα ;
παίρνεις ναρκωτικά;
Πιστεύεις στο θεό;

Τα πρώτα δύο άντε να πω ότι τα ρωτάνε για σιγουριά για το aids , λες και ο άλλος θα πεί ότι κάνει χωρίς προφύλαξη. Το τρίτο άντε να πω για να δει αν τα πάτε καλά και πως είστε τώρα που μπήκες. Τώρα το γεγονός ότι κάποιος παίρνει ναρκωτικά είμαι σίγουρος ότι θα το δήλωνε στο πρώτο χαρτί που θα έβρισκε. NOT. το τελευταίο με προβληματίζει λίγο . δλδ αν γράψεις όχι τι στο καλό θα σου συμβεί; Υποτίθεται ότι οι αλλόθρησκοι και οι άθεοι ορκίζονται διαφορετικά από τους υπόλοιπους, αλλά …..

Ο ψυχολόγος τελικά αποδείχτηκε παλικάρι στην ηλικία μας. όπου ακολουθεί άλλος ένας όμορφος διάλογος

- Πως πάει καλά;
- Καλά
- Με την οικογένεια καλά; ( καπου το εχω ξανακούσει αυτό fast forward please. )
…......................
- άγχος έχεις;
- Όχι καλά είμαι. όταν πέρασα την πύλη μου πέρασε
- mp3 έφερες;
- …. εεεε ναι;
- Μπράβο. Θα σκυλοβαρεθείς αλλιώς .Θα τα ξύνετε όλη την μέρα.



Αφού ας γδύσαν,ήρθε και η ώρα να μας ντύσουν και μας οδήγησαν στον λαβύρινθο του Μινώταυρου, εε εννοώ στην αποθήκη, όπου μας δώσανε την ενδυμασία μας. Μπλουζάκια παραλλαγής, καπέλο, μπερέ, παντελόνια, χιτώνιο , τζάκετ και 2 ζευγάρια αρβύλες. Όλα αυτά τα τοποθετήσαμε στο λουκάνικο - σάκο ιματισμού , το οποίο είχε γίνει αρκετά βαρύ πλέον και βγήκαμε έξω στο νυχτερινό κρύο για να πάμε στους θαλάμους μας και να ξεκουραστούμε Ναι αμέ.... πως το θες; Έξω μας περίμενε ένας αξιωματικός ο οποίος μας πληροφόρησε ότι ήρθε η ώρα να πάμε στο φωτογράφο για να βγάλουμε φωτογραφία ταυτότητας, που για κακή μας τύχη πρέπει να φοράμε από μέσα το μπλουζάκι παραλλαγής. Γιατί κακή τύχη; Για δείτε παραπάνω που βρίσκονται τα μπλουζάκια στο λουκάνικο, και για όποιον δεν γνωρίζει, για να βγάλεις κάτι από το λουκάνικο πρέπει να βγάλεις ότι βρίσκεται από πάνω του πρώτα. Ευτυχώς μέσα στο πίσα σκοτάδι ήμουν ο μόνος που είχε φακό ( εκτός αυτόν του κινητού) και έτσι κάπως τα καταφέραμε. Εκεί ήταν που γνώρισα και τον απο πάνω μου. ΑΥΤΟΝ ΠΟΥ ΚΟΙΜΟΤΑΝ ΣΤΟ ΠΑΝΩ ΚΡΕΒΑΤΙ ΜΟΥ ΕΝΝΟΩ. ΕΛΕΟΣ ΕΙΣΤΕ!!!!

Ύστερα από το photoshooting ( αμέ πήρα και μερικές αναμνηστικές , ασχέτως που βγήκα σαν κουκουβάγια στη μία και σαν τον Ζεν πρεμιέ στην άλλη) , πήραμε το δρόμο για το θάλαμο. Εκεί κάπου τα παίξαμε όλοι μιας και όπως είπα τα λουκάνικα είχαν γίνει βαριά και είμασταν και πολύ κουρασμένοι από όλη την μέρα. Παρά την κούραση βέβαια κανείς σχεδόν δεν κατάφερε να κοιμηθεί ,εκτός από μία μπουλντόζα που ακουγόταν

Έτσι λοιπόν πέρασε η πρώτη μέρα στο στρατό και ήρθε η επόμενη όπου....
Α όχι. Αυτό στην επόμενη ανάρτηση. Εκεί θα μάθουμε πως πέρασε τελικά ο στρατιώτης reaper στο κέντρο εκπαίδευσης πυροβολικού. Ήταν όντως το ίδιο κουραστικά τα πράματα όπως την πρώτη μέρα; Υπομονή και θα το μάθουμε σύντομα;








Ps. Ψιλοχάλια γραμένο, αλλά δώστε κατανόηση στις αντίξοες συνθήκες που έχει γραφτει. Στην αρχή το έγραψα σε χαρτί στον θάλαμο Όταν έβρισκα καιρό και ειχα pc στον καφε προσπαθούσα να το περάσω, αλλά λίγο η κουβέντα λίγο το msn δεν μπορώ να πω ότι συγκεντρωνόμουν ιιδιαίτερα. Μετά κατέβασα το τετράδιο στην Αθήνα σε μια άδεια, αλλά ανεβαίνοντας για πάνω ξέχασα το τετράδιο στην Αθήνα. Τώρα επιτέλους έπεσε το τετράδιο στα χέρια μου και τέλειωσα την ανάρτηση.